Zalety mikroskopu elektronowego

Większe powiększenie

Rozmiar obiektu, który naukowiec może zobaczyć za pomocą mikroskopu optycznego, jest ograniczony do najmniejszej długości fali światła widzialnego, która wynosi w przybliżeniu 0, 4 mikrometra. Każdy obiekt o średnicy mniejszej od niego nie będzie odbijał światła i dlatego nie będzie widoczny w instrumencie na nim opartym. Niektóre przykłady obiektów tak małych jak te to atomy, cząsteczki i cząstki wirusowe. Mikroskopy elektronowe mogą generować obrazy tych obiektów, ponieważ nie zależą od światła widzialnego spektrum, aby je odbić, ale elektrony o wysokiej energii są przykładane do badanej próbki; zachowanie tych elektronów (jak są odbijane i odchylane przez obiekt) jest wykrywane i wykorzystywane do generowania obrazu.

Ulepszona głębia ostrości

Zdolność mikroskopu optycznego do tworzenia trójwymiarowych obrazów bardzo małych obiektów jest ograniczona. Dzieje się tak dlatego, że możesz skupić się tylko na jednym poziomie przestrzeni naraz. Patrzenie na stosunkowo duży mikroorganizm za pomocą tego mikroskopu pokazuje efekt: warstwa organizmów będzie ostry, ale pozostałe warstwy będą rozmyte i nieostre, a nawet mogą zakłócać część skupionego obrazu. Mikroskopy elektronowe oferują większą głębię ostrości, co oznacza, że ​​w tym samym czasie można skupić się na kilku warstwach o dwóch wymiarach, zapewniając pełny obraz jakości trójwymiarowej.

Lepsza kontrola powiększenia

Typowy mikroskop optyczny może zbliżać się tylko na dyskretnych poziomach. Na przykład, zwykłe mikroskopy w szkołach średnich mogą powiększać obiekty na poziomie 10x, 100x i 400x, bez wartości pośrednich. Nie powinno być niespodzianką, że mogą istnieć mikroskopijne obiekty, które są lepiej zwizualizowane z powiększeniami 50x lub 300x, które byłyby nieosiągalne z tymi mikroskopami. Natomiast mikroskopy elektronowe oferują wygodny zakres powiększenia. Mogą to osiągnąć ze względu na naturę ich "soczewek", które są elektromagnesami, których urządzenia mocy można regulować, aby nieznacznie zmienić trajektorie elektronów, które są skierowane do detektora w celu utworzenia obrazu.